Our Blog

της Μαρίας Μπούνδρη.

Παρατηρώ πως για τα περισσότερα ζευγάρια, έρχεται η στιγμή που φτάνουν σε αδιέξοδο. 

Η ασφάλεια, η αγάπη, η αφοσίωση και η ικανοποίηση «χάνεται» και τη θέση τους παίρνουν ο θυμός, η καταπίεση, το μίσος, η ζήλεια, η απογοήτευση, η απόρριψη. Δεν υπάρχει πια επικοινωνία, ούτε ερωτική διάθεση. Υπάρχουν μόνο καυγάδες και συνεχείς προσπάθειες για να βελτιωθεί η σχέση, που όμως βαλτώνουν.

Οι λόγοι που μπορεί να φέρουν το ζευγάρι σε αυτό το σημείο είναι πολλοί και διάφοροι. Έχουν να κάνουν με την ιστορία του καθενός ξεχωριστά αλλά και της κοινής τους πορείας. Έτσι, είναι δύσκολο να αναπτυχθούν σε ένα μόνο άρθρο.

Το σημείο όμως που θέλω να σταθώ είναι το τι γίνεται από εδώ και πέρα. Γιατί, τη στιγμή που τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο και το ζευγάρι προσπαθεί να σώσει τη σχέση, αποτυγχάνει; Συζητούν ξανά και ξανά, χωρίς αποτέλεσμα, κάνοντας εξαντλητικούς και για τους δύο, φαύλους κύκλους.

Αυτό συμβαίνει συνήθως, γιατί στις συζητήσεις που γίνονται, ο καθένας «βλέπει», εκφράζει και στέκεται στο τι τον ενοχλεί εκείνον, στο δικό του παράπονο, στο δικό του πρόβλημα. Φυσικό και επόμενο είναι να μην ακούσει πραγματικά τι ενοχλεί τον άλλον, τι τον βασανίζει και τι μπορεί να κάνει γι’ αυτόν. Έτσι, και οι δύο μένουν ανικανοποίητοι και με την αίσθηση ότι δεν βρήκαν για άλλη μια φορά κατανόηση. Και τότε αρχίζουν τα σενάρια του τύπου «άλλον άνθρωπο γνώρισα», «τελικά δεν ταιριάζουμε». Όντως έτσι είναι; Ξαφνικά μιλάνε άλλη γλώσσα; Ή απλά έχουν κλείσει τα αυτιά τους;

Η κατάσταση μπορεί να χειροτερέψει όταν αρχίσουν να ψάχνουν ποιος φταίει. «Εσύ φυσικά» θα πουν και οι δύο. Θα εκτοξευθούν κατηγορίες και θα πληγώσουν ο ένας τον άλλον. «Εσύ έκανες εκείνο», «κι εσύ έκανες το άλλο». Η αλήθεια όμως είναι πως δεν φταίει κάποιος, γιατί τη σχέση τη φτιάχνουν δύο και όχι ένας. Δεν υπάρχει φταίχτης. Υπάρχουν δύο άνθρωποι που έχουν ευθύνες. Και τις ευθύνες δεν τις καταλογίζουμε αλλά τις αναλαμβάνουμε. Έχει νόημα δηλαδή, να ασχολείται ο καθένας με τις δικές του ευθύνες γιατί μόνο γι’ αυτές μπορεί να κάνει κάτι.

Η ουσία λοιπόν, βρίσκεται στο πώς «ακούμε», όχι παθητικά αλλά ενεργητικά. Τι σημαίνει αυτό; Ακούω το παράπονο του/ της συντρόφου μου και δίνω χρόνο στον εαυτό μου να το σκεφτώ, να κάνω τον κόπο (γιατί όντως θέλει κόπο) να αφήσω για λίγο τα δικά μου στην άκρη (και το θυμό μου ενδεχομένως), να καταλάβω. Κι αν ακόμη δεν καταλάβω, τουλάχιστον να αναγνωρίσω το δικαίωμα στον άλλον να νιώθει όπως νιώθει, χωρίς γιατί και πώς. Έτσι όπως θα ήθελα να κάνει και ο άλλος για μένα.