Our Blog

που πραγματοποιήθηκε στις 5 Ιουλίου στο Λαζαράκειο Δημοτικό Μέγαρο Αμαλιάδας.

«Οι διατροφικές διαταραχές, κυριεύουν τη ζωή των παιδιών, των εφήβων, και των ενηλίκων που πάσχουν από αυτές και καθορίζουν τη καθημερινότητα τους. Τα άτομα που πάσχουν σκέφτονται συνέχεια το φαγητό και μετράνε θερμίδες. Πανικοβάλλονται αν πάρουν  λίγο βάρος και γι’ αυτό μπορεί να τρώνε υπερβολικά λίγο (π.χ. ένα γιαούρτι ή ένα πορτοκάλι την ημέρα). Μαγειρεύουν τα φαγητά τους με αγωνία να μην είναι παχυντικά και τα ξεχωρίζουν σε «καλά» και «κακά». Ταυτόχρονα πιστεύουν ότι αν χάσουν κιλά, θα λυθούν ως δια μαγείας όλα τους τα προβλήματα, π.χ. θα νιώσουν καλά με τον εαυτό τους, θα αποκτήσουν ερωτικό σύντροφο κλπ., πράγμα το οποίο δε συμβαίνει, γιατί ουσιαστικά αυτά, δεν έχουν να κάνουν με το βάρος…

…Πώς λοιπόν σχετίζουμε το φαγητό με τις ανασφάλειες μας;

Στο σημείο που αρχίζουμε να τρώμε συναισθήματα (π.χ. θυμό, αγανάκτηση, ντροπή, φόβο, αγάπη), επιθυμίες, και ανάγκες που δεν μπορούμε να εκφράσουμε ή που έχουμε στερηθεί. Γιατί; Πολλοί και διαφορετικοί οι λόγοι: Γιατί έχουμε μάθει να υπακούμε, να «καταπίνουμε», ή γιατί ο άνθρωπος απέναντί μας δε θέλει ή δεν μπορεί να ακούσει, ή γιατί οι καταστάσεις το επιβάλουν. Και σχεδόν πάντα το κάνουμε ασυνείδητα. Σκεφτείτε, πόσες φορές έχετε φάει μια σοκολάτα επειδή θέλατε μια αγκαλιά. Ή πόσες φορές έχετε αρχίσει να τρώτε ασυναίσθητα επειδή θυμώσατε με κάποιον και δεν μιλήσατε; Τρώγοντας λοιπόν ασυναίσθητα, νεκρώνουμε, προσωρινά βέβαια, συναισθήματα όπως ο πόνος, ο θυμός, η θλίψη και ησυχάζουν οι αρνητικές σκέψεις.

…Πώς μπορεί η ψυχοθεραπεία να παρέμβει στις διατροφικές διαταραχές; Με το να βοηθηθεί το άτομο να βρει τρόπους να ικανοποιεί τις ανάγκες του ώστε τελικά να μη χρειάζεται να βρίσκει υποκατάστατα στο φαγητό. Στοχεύει δηλαδή στις βαθύτερες και ουσιαστικές αιτίες του προβλήματος.

Αρχικά αυτό θα συμβεί όταν το άτομο, σιγά σιγά, βρει τι σημαίνει το φαγητό για εκείνον. Για ποιους λόγους τρώει, τι «καταπίνει». Πώς οι συναισθηματικές του σχέσεις επηρεάζουν ή επηρεάζονται από τον τρόπο αυτό. Μπορεί για παράδειγμα μια γυναίκα να παρατηρήσει ότι τρώει παραπάνω από όσο θέλει, καθώς έτσι εκτονώνει τη μεγάλη πίεση που δέχεται από τους πολλαπλούς ρόλους που έχει αναλάβει (μητέρα-σύζυγος-γυναίκα-επαγγελματίας-νύφη-κόρη κλπ.).

… Ένας ακόμη στόχος στην ψυχοθεραπεία, είναι να φτάσει σιγά σιγά σε ένα σημείο να αποδέχεται τον εαυτό του όπως είναι. Να αποκτήσει καλύτερη εικόνα του ποιος είναι, ποιες είναι οι δυνατότητές του και ποιοι οι περιορισμοί του, και να μην περιμένει διαρκώς από τους άλλους να επιβεβαιώνουν αν αξίζει….»

Μαρία Μπούνδρη