Our Blog
“Το παιδί μου δεν με ακούει”
Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Πατρίς” στις 06/04/2014
«Απελπισία. Προσπαθώ με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο αλλά τίποτα. Πάλι τα ίδια.
Πόσο να αντέξω; Αφού το ξέρω. Πάλι θα ξεπεράσω τα όριά μου, και η απόσταση θα μεγαλώσει ακόμα περισσότερο.
Εγώ πως είμαι μετά; Ράκος. Εξαντλημένη. Κουρασμένη. Απογοητευμένη.
Με ποιον; Με το παιδί φυσικά.
Να το σκεφτώ λίγο καλύτερα;
Με εμένα.
Ναι ενοχές νιώθω. Γιατί θέλω να μεγαλώσω ένα παιδί σωστό. Με αρχές. Με αξίες. Να συμπεριφέρεται σωστά. Να ακούει. Να σέβεται.
Και τελικά δεν τα καταφέρνω.»
Αυτά είναι τα ειλικρινή και αυθεντικά συναισθήματα μιας μητέρας που προσπαθεί να επικοινωνήσει με το παιδί της και βρίσκει τοίχο. Πώς δημιουργείται ο τοίχος; Από τι υλικό είναι φτιαγμένος; Και πως μπορεί τελικά να τον διαπεράσει;
Ο τοίχος δεν είναι ο κακός χαρακτήρας του παιδιού, δεν είναι μίσος, ούτε εκδίκηση. Και φυσικά δεν είναι εκεί ζωγραφισμένη η αποτυχία του γονιού.
Είναι απλά μια αντίσταση του παιδιού. Αντίσταση στο «Θέλω να μεγαλώσω ένα παιδί σωστό».
Και γιατί το παιδί να αντιστέκεται σε μία τόσο λογική πρόταση; Αφού η μητέρα του το λέει για το καλό του.
Για να το καταλάβουμε αυτό πρέπει να δούμε και την οπτική του παιδιού. Μια απ’ τις μεγαλύτερες αναπτυξιακές ανάγκες του είναι η αποδοχή. Την ψάχνει, την περιμένει, τη ζητάει. Οπότε το «Θέλω να μεγαλώσω ένα παιδί σωστό» που ο γονιός σκέφτεται και σίγουρα αντανακλάται στη συμπεριφορά του, το παιδί το μεταφράζει ως «Δεν μου κάνεις έτσι όπως είσαι».
Και φυσικά, στη συνέχεια αντιδρά, δεν ακούει ή πολλές φορές κάνει τα αντίθετα από αυτά που λέει ο γονιός. Ποιος ο λόγος;
Για να αποδείξει ότι είναι δυνατό, ότι μπορεί να σε χειριστεί, ότι μπορεί να επιβάλει την άποψή του, ότι είναι ικανό να σε φέρει στα όριά σου, με λίγα λόγια, ότι αξίζει περισσότερο από όσο νομίζουμε.
Άρα πώς ο γονιός μπορεί τελικά να διαπεράσει τον τοίχο;
Δείχνοντας στο παιδί τους κανόνες, τις αρχές και τις αξίες, σεβόμενοι όμως το χαρακτήρα και τις ανάγκες του.
Λέγοντας «Ξέρεις, με στεναχωρεί που κάνεις φασαρία το μεσημέρι και δεν με αφήνεις να κοιμηθώ. Μου δείχνεις ότι δεν με σέβεσαι και δεν εκτιμάς την κούρασή μου και την ανάγκη μου να ξεκουραστώ, ενώ ξέρω πως δεν είναι έτσι. Ξέρω πως με σέβεσαι και με αγαπάς όπως κι εγώ». Έτσι, ζητάω απ’ το παιδί να συμπεριφέρεται χωρίς να ενοχλεί, χωρίς όμως να ισοπεδώνω το χαρακτήρα του. Ίσα ίσα που το ενθαρρύνω να συνεχίσει τη θετική συμπεριφορά.
Ας μην έχουμε λοιπόν στο μυαλό μας μόνο το που θέλουμε να φτάσει το παιδί μας, αλλά και που έχει ήδη φτάσει.
Και τότε ο τοίχος θα υποχωρήσει.
Μαρία Μπούνδρη
Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια
Εκπαιδεύτρια Σχολών Γονέων
Categories: Άρθρα
