Our Blog
Από την ομιλία: “Η βία στα παιδιά και στους εφήβους στο σχολείο και στο σπίτι. Μπορούμε και αλλιώς”
Ο Σύλλογος Γυναικών Τραγανού και ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων Δημοτικού και Γυμνασίου Τραγανού συνδιοργάνωσαν την ομιλία στο Δημαρχείο Τραγανού στις 23 Οκτωβρίου 2011.
Ακολουθεί απόσπασμα από την ομιλία για τη βία στο σχολείο:
“Σήμερα, θα δούμε τι ακριβώς είναι βία, γιατί οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί δυσκολεύονται να την εντοπίσουν, αλλά και τι μπορούν να κάνουν.
Πριν ξεκινήσω όμως θέλω να διευκρινήσω πως όταν μιλάμε για βία υπάρχει ένα παιδί θύμα και ένα θύτης. ΚΑΙ τα δύο παιδιά χρειάζονται την προσοχή μας και δεν είναι στόχος μας να κατηγορήσουμε το παιδί που χτυπάει και να υπερπροστατεύσουμε το παιδί που τις τρώει. Στόχος είναι να τα καταλάβουμε και να τα βοηθήσουμε.
Τι εννοώ βία;
– Σωματική: Σπρωξιές, μπουνιές, κλωτσιές.
– Λεκτική: Κοροϊδεύουν ή βρίζουν σχετικά με το φύλο, την εθνικότητα, κάποια ιδιαιτερότητα (εμφάνιση, επίδοση, όνομα), το στυλ, τα ρούχα, το σώμα.
– Κοινωνικός εκφοβισμός: Δεν το κάνουν παρέα, το απομονώνουν, το εκβιάζουν, το απειλούν, καταστροφή προσωπικών αντικειμένων.
– Ηλεκτρονικός εκφοβισμός: Μέσω του ιντερνετ ή των κινητών, διαδίδουν φήμες, απειλές, σχόλια προσβλητικά. Προβάλουν φωτογραφίες.
Και θα μου πείτε, τι θα πει βία; Τα παιδιά παίζουν με αυτό τον τρόπο ή διασκεδάζουν κοροϊδεύοντας, χρόνια τώρα, σε όλα τα σχολεία. Είναι φυσιολογικό. Δεν παθαίνουν τίποτα εξ’άλλου.
Όντως, τα παιδιά είναι δραστήρια και πάνω στο παιχνίδι μπορούν να συμβούν πολλά. Έτσι, όταν το παιδί παραπονιέται, δε δίνουμε σημασία, λέμε «παιδιά είναι, θα τα βρουν», «ε, παιδιά είναι, πειράζονται μεταξύ τους», ή «έτσι θα σκληραγωγηθεί για να βγει στην κοινωνία». Ακόμα, όταν βλέπουμε ότι υπάρχει πρόβλημα, μπορεί να διστάζουμε να συζητήσουμε με τους γονείς του άλλου παιδιού, ότι το παιδί του συμπεριφέρεται επιθετικά στο σχολείο.
Κάθε παιδί όμως έχει το δικό του όριο αντοχής στην κοροϊδία. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στο φιλικό παιχνίδι και στο πείραγμα που έχει ως στόχο να προσβάλει και να μειώσει.Tο παιχνίδι μπορεί να καταλήξει σε μαρτύριο. Το που μπορεί να φτάσει αυτό, το είδαμε δυστυχώς στην υπόθεση Άλεξ στη Βέρροια. Στο εξωτερικό δε, έχουν καταγραφεί παιδιά που αυτοκτόνησαν γιατί δεν άντεξαν άλλο να ζουν στο φόβο.”
Ακολουθεί απόσπασμα από την ομιλία για τη βία στο σπίτι:
“Όταν τα παιδιά δεν ακούνε σε κανόνες, συμπεριφέρονται επιθετικά ή χωρίς τρόπους ή είναι πεισματάρικα, συνήθως οι γονείς, αγανακτούν και μην ξέροντας τι άλλο να κάνουνε, τους ρίχνουν ξύλο. Το ξύλο έχει άμεσα αποτελέσματα, αυτό είναι αλήθεια. Το παιδί συμμορφώνεται και ο γονιός ηρεμεί.
Άλλωστε, αυτό μάθαμε από τους γονείς μας και από το σχολείο: «αν δεν δίνουμε λίγο ξύλο στα παιδιά, θα γίνουν κακομαθημένα». Και από την κοινωνία μάθαμε πώς «το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο». Αυτό που ακούω βέβαια συνέχεια είναι το «Κι εμένα με χτυπούσαν οι γονείς μου όταν ήμουν μικρός και δεν έπαθα τίποτα». (και τι να κάνω όταν φτάσω στο αμήν;)
Σήμερα λοιπόν, θα δούμε πώς η σωματική τιμωρία δεν βοηθάει καθόλου στο να μεγαλώσουμε ένα παιδί πειθαρχημένο, ποιες είναι οι συνέπειές του ξύλου (γιατί υπάρχουν) και τι άλλο μπορούμε να κάνουμε για να βάλουμε στο παιδί όρια. Γιατί κάπως πρέπει να γίνει κι αυτό. Δε γίνεται να το αφήσουμε ανεξέλεγκτο.
Γιατί δεν βοηθάει: Καταρχάς, το ξύλο δεν μαθαίνει στα παιδιά να ξεχωρίζουν το καλό από το κακό, το σωστό από το λάθος. Συμμορφώνονται και σταματάνε την κακή συμπεριφορά μόνο προσωρινά ή και όσο είναι μπροστά ο γονιός. Και συμμορφώνονται όχι επειδή κατάλαβαν το λάθος τους αλλά επειδή δεν θέλουν να ξαναπονέσουν. Έτσι, με το που θα γυρίσει την πλάτη, το παιδί θα το ξανακάνει. Αυτό οι γονείς το αντιμετωπίζουν περισσότερο όταν τα παιδιά μεγαλώνουν ή και ενηλικιώνονται. Τότε πια είναι αργά γιατί ούτε μπορούν να τα χτυπήσουν αλλά και δεν έχουν μάθει τις αρχές και τις αξίες που θα ήθελαν να τους είχαν μάθει.
Αντίθετα, αυτό που έχουν μάθει είναι πως το ξύλο είναι ένας σωστός τρόπος για να επιβάλουν τη γνώμη τους και να λύνουν τα προβλήματά τους. Έτσι, είναι πιο πιθανό να χτυπάνε και αυτοί τα παιδιά τους ή να δέχονται ξύλο ή άλλου είδους βία από τον/την σύντροφό τους.
Έρχομαι πάλι στο παιδί που τρώει ξύλο. Πώς νιώθει εκείνη την ώρα; Υποτιμητικά. Παρ’ όλο που το παιδί δεν το λέει, γιατί δεν ξέρει πώς να το πει, θίγεται βαθειά, ταπεινώνεται, και αισθάνεται απελπισία (όπως θα αισθανότανε οποιοσδήποτε από εμάς αν κάποιος τώρα έμπαινε και μας χτυπούσε). Στερείται το σεβασμό που του αξίζει, και αυτό έχει συνέπειες. Ή θα γίνει ακόμη πιο επιθετικό (άρα έχουμε τα αντίθετα αποτελέσματα) ή πιο υποχωρητικό. Θα σταθώ στο τελευταίο και θα πω πώς το να μαθαίνει να υποχωρεί έχει συνέπειες σε όλη του τη ζωή.
Ως ενήλικας, ίσως να έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση, να ντρέπεται εύκολα, να δυσκολεύεται να διεκδικήσει πράγματα στη ζωή του, να του είναι δύσκολο να πει «όχι», να κάνει τα χατίρια άλλων με όποιο κόστος, ή να αποδέχεται πιο εύκολα το χτύπημα του συντρόφου. Βλέπετε λοιπόν πως τα αποτελέσματα της βίας μπορεί να είναι σοβαρά και έμμεσα. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν μπορούμε να πούμε πως «έπαθε κάτι» από το ξύλο. Μπορούμε όμως να πούμε πως δυσκολεύεται πολύ στη ζωή του και στις σχέσεις του.”
Categories: Άρθρα